De beste manier om met afwijzingen van sollicitaties om te gaan
Omgaan met afwijzingen – Mijn persoonlijke, zeer pijnlijke tegenslag
Je kent het ongetwijfeld wel. Je komt een vacature tegen en denkt “Yes, dit is hem!”. Een organisatie waar je echt voor wilt gaan en waarvoor jij je echt wilt inzetten.
Op internet kwam ik een dergelijke ‘perfecte’ vacature tegen: enorme doorgroeimogelijkheden, hoog aangeschreven bedrijf, goed salaris en goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Een bedrijf waarbij je graag aangenomen wilt worden op basis van een goede brief.
Kortom, echt een ideaal bedrijf om als jonge professional te starten en door te groeien. Dat waren de beloftes die in de vacature stonden en waar ik razend enthousiast van werd…
Ik bereidde mij maximaal voor. Ik deed letterlijk alles wat ik in mijn mars had. Wat nogal grappig was aan deze sollicitatie, is dat ik nog voor het sollicitatiegesprek zelf werd uitgenodigd voor een netwerk-bbq.
En laten ze ‘zomaar’ mensen toe tot zo’n netwerk borrel, dacht ik? Vol met zelfvertrouwen ging ik naar de netwerk-bbq en ik merkte dat ik mijn best aan het doen was om me te profileren en daardoor nèt niet 100% mezelf was.
Met de allerbelangrijkste hoge piefjes daar kreeg ik net niet die ‘authentieke klik’ die ik wilde maken. Let op mijn bewoordingen: “Ik wilde een klik maken” (hierover later meer). Anyways, toch goed genoeg dacht ik. En toen kreeg ik een afwijzing per mail in mijn inbox. Nummertje zoveel.
Deze afwijzing kwam in dit geval wel echt als een bom binnenvallen. Ik had ook echt zoiets van, ik heb er letterlijk ALLES aan gedaan en dan lukt het nog niet.
Deze giga afwijzing was tegelijkertijd mijn troost… en mijn omslagpunt!
Ik luisterde nogmaals goed naar mijn eigen gedachte: “Ik heb er alles aan gedaan en dan nog lukt het nog niet.” Wacht eens even… Er alles voor hebben gedaan en dan nog lukt het niet… uhm, wat zou ik me dan nog druk maken? En er kwamen een hoop vragen op:
Wie ben ik om te verwachten dat ik wordt aangenomen, en wie ben ik om na een afwijzing de werkelijkheid aan te vechten
Waarom kan ik het niet mee eens zijn met een afwijzing?
Waarom kan ik dit zo moeilijk accepteren?
Ik was gefrustreerd omdat mijn verwachtingen niet waargemaakt werden. Er was een conflict tussen mijn innerlijke gewenste werkelijkheid en de ‘echte’ realiteit. Dit deed mij denken aan het volgende, zoals Tony Robbins het zo mooi zegt:
“Trade your expectations for appreciation. The moment you do, your whole world transforms.”
~ Anthony Robbins
En ik realiseerde mij het volgende:
De afwijzing vond vooral plaats in mijn eigen gedachten…
En toen realiseerde ik dat het probleem zich in MIJN GEDACHTEN bevond, en niet in de afwijzing zelf. Ik wees daarbij ook nog eens mijzelf af. Ik vond mijzelf “Niet goed genoeg“.
Het leven geeft je niet altijd precies datgene dat je wilt. En los hiervan, er zijn een hoop factoren, los van jou zelf, die jij niet kunt beïnvloeden en die er voor kunnen zorgen dat jij de gewenste baan NIET krijgt.
De grootste beperkende overtuiging die er bestaat. De denkfout die wij als sollicitanten bijna allemaal stelselmatig maken is de volgende:
De chronische ziekteverwekker: “Ik ben niet goed genoeg”
En deze overtuiging de stille sluipmoordenaar, heeft in de loop van de tijd allerlei slimme manieren gevonden om maar niet op heterdaad betrapt te worden.
Hij is in staat om verschillende maskers te dragen om zo onopvallend door te gaan. Enkele van deze maskertjes, in de context van solliciteren, zijn:
“Ik heb te weinig ervaring“
“Mijn leeftijd is te hoog“
“Mijn netwerk is niet goed en groot genoeg“
“Ik heb een bepaalde cursus niet gedaan“
“Mijn vooropleiding sluit niet goed aan”
Luister eens even goed. Ben je deze smoesjes niet eens een keer beu? Hoe lang wil jij je nog hiermee identificeren?
Zou je namelijk nog steeds kwaad en teleurgesteld zijn, als jij een absolute garantie zou hebben dat je een perfect, uniek, en mooi mens bent? En dat er helemaal niks met jou mankeert? En dat er helemaal niets mis is met jou?
Als je deze garantie hebt, zou jij je dan nog steeds zo veel aantrekken van een sollicitatie afwijzing? Een afwijzing die bovendien gedaan wordt op basis van je sollicitatiebescheiden of na een kort gesprekje.
Mensen die jou beoordelen en die jou eigenlijk niet eens kennen, of laat staan, mogen beoordelen? Waar hebben zij de certificaten die laten zien dat zij in staat zijn om mensen te beoordelen?
Zou je je dan nog iets van een afwijzing aantrekken? Ik zal je dit vertellen, en correct me if I am wrong:
Jij bent uniek: Er is er maar een van jou op deze hele wereld!!
Je ouders houden zo erg veel van jou en zouden je nooit voor wat dan ook willen inruilen!!
Je vrienden en naasten vinden het fijn om in jouw aanwezigheid te zijn!!
Jij bent een prachtig en mooi mens!!
Klopt dit? Wees gerust. Er is ergens een plekje voor jou. En dat is misschien niet bij het bedrijf dat jij nu op het oog hebt, maar dat wil niet zeggen dat er iets mis met jou is.
Alles komt op het juiste moment, maar soms voelt dat misschien even niet fijn, en dat is OK.
En toen dacht ik: Kom maar op!
“De confrontatie met mijn demonen”
Ik was klaar voor de confrontaties met al de demonen. Alle “Niet goed genoeg”-s in de jasjes van te oud, te jong, te lang te kort, te dik te dun, te veel werkervaring te weinig werkervaring, te intelligent, te veel ambitie, te weinig ambitie, juist te veel in huis zodat management dit als een bedreiging kan zien, te enthousiast, te zeer op de voorgrond, te zelfverzekerd, en noem het allemaal maar op.
Ik was er echt klaar voor. Bring it on! Ik dacht bij mijzelf, ‘mensen, na deze afwijzing heb ik mijn les geleerd’, en het maakt mij niet meer uit of ik aangenomen wordt of niet. Het maakte mij gewoon niet meer uit.
En het was echter niet de houding van “I don’t care”, vanuit desinteresse, lusteloosheid of levensmoeheid, maar meer vanuit een mindset van “Ik doe mijn pico-bello uiterste best tot in de puntjes, ik ben wie ik ben, en als dat niet goed genoeg is, OK, dan is dat zo”.
En toen ontstond er iets heel erg moois…
Ik was niet meer bang. Ik was niet meer zenuwachtig. Alsof ik herboren was. De macht lag niet meer bij de werkgever maar bij mijzelf. Ik kreeg te horen dat ik veel zelfvertrouwen had, en een hele relaxte en zelfverzekerde uitstraling en rust met mij mee nam.
En dat was omdat ik zelf de betekenis zelf had veranderd van “de sollicitatie-afwijzing”. Er kwam een eind aan al het lijden, met als aanleiding de zelfgemaakte verwachtingen over uitslagen van sollicitaties en wat mensen van mij zouden moeten vinden.
Mijn ‘nieuwe’ betekenis van ‘de afwijzing’
Het duurde even voordat de nieuwe betekenis begon in te zinken. Ik zou het nu samenvatten als het volgende:
Een afwijzing zegt erg weinig over jouw échte kwaliteiten; het is een stukje feedback over waar jij als uniek genie -wel of niet- passend aan de slag kunt (op dit moment, in deze omstandigheden en in deze specifieke situatie)
Ik wil jou de volgende vraag stellen:
Wil jij door het leven gaan als iemand die zijn/haar gemoedstoestand wilt laten beïnvloeden door afwijzingen?
Wat je dan doet, is het volgende:
Je geeft de andere persoon eigenlijk de controle (de touwtjes in handen) over jouw gemoedstoestand.
Dat doet mij denken aan een klein kindje dat om een ijsje vraagt. En als het dit niet krijgt, gaat het kindje huilen.
“Geef je me de baan, dan ben ik hartstikke blij.”
“Geef je me niet de baan, dan ben ik erg teleurgesteld.”
En als je dan toch nagaat dat we dit onbewust heel vaak doen. Anderen de macht geven. En dat komt omdat we niet genoeg zelfvertrouwen hebben.
We vertrouwen ons zelf niet sterk genoeg.
We laten ons zelfbeeld en geluk afhangen van wat anderen van ons vinden.
We zijn niet intern gevalideerd over onze kwaliteiten, talenten en kennis en vaardigheden.
Conclusie
De pijn van een afwijzing wordt veroorzaakt door ons eigen mentale denkproces. We krijgen vaak de indruk dat wanneer we worden afgewezen, dat er iets mis met ons is. Is dat wel echt zo? Weten we dit met 100% zekerheid? Is degene die de sollicitatie afneemt bevoegd om jou te kwalificeren als “geschikt” of “ongeschikt”, op basis van een brief, CV en een kort gesprek?
Zijn wij echt “niet goed genoeg”?
Waarom nemen wij dit klakkeloos aan?
Het heeft grotendeels met ons zelf te maken, hoe gehecht wij zijn aan een bepaalde baan. Hoe voel je je bijvoorbeeld als je gaat solliciteren voor een baan die je helemaal niet wilt, en dan afgewezen wordt? Voel je dan dezelfde pijn en verdriet?
Bedankt voor je aandacht. Ik sta open voor feedback en suggesties voor volgende artikelen. Plaats gerust een reactie.
Wil jij nou ook vol zelfvertrouwen het sollicitatiegesprek in gaan?
Ben je na het lezen van dit artikel er nog niet helemaal zeker of je over voldoende zelfvertrouwen bezit om goed met afwijzingen om te gaan? Wil jij zelf controle krijgen over de ‘impact’ die een afwijzing op jou heeft? En wil jij zelf die knop kunnen omzetten om letterlijk immuun te worden voor afwijzingen? Blijven afwijzingen uit het verleden jou maar achtervolgen en zie je na al die afwijzingen de toekomst niet rooskleurig in?
Bekijk hier de mogelijkheden voor persoonlijke sollicitatietraining
Mooi geschreven en zo herkenbaar!
Danku! 🙂
Geweldig artikel Remi!
Mooi om te horen!
Fijn om te lezen. Helpt enorm ?.
Hi Nicole. Fijn dat ik je een steuntje in de rug heb kunnen geven.
Herkende mijzelf in het artikel Remi, fijn dat je dit gedeeld hebt.
Dankje, graag gedaan.
Geweldig verwoord en ik heb hetzelfde afwijzingstraject doorlopen. Als medium lifecoach komt de baan op je pad op het moment dat je er klaar voor bent. Zonder angst en vol liefde voor jezelf het gesprek ingaan hebt je. A.s. dinsdag gesprek en dit artikel heeft de puntjes weer even op de i gezet. Stralend solliciteren dusz thx 🙂
Inderdaad, stralend solliciteren! 🙂
Goed geschreven, inderdaad herkenbaar, maar ik erger mij er niet meer aan als ik een afwijzing krijg, ik ken mijn kwaliteiten en mijn lange jaren ervaring. Alleen is het tegenwoordig wel zo zonder kruiwagen kom je er heel moeilijk tussen en met kruiwagen eigenlijk ook, had er 1 en wat hij ook voor mij pleiten werd niet aangenomen gezien mijn leeftijd, werd wel niet door werkgever zo gezegd, maar mijn oud collega/vriend zei iets van : als je zelf een bedrijf had, zou je dan ook niet een jongere aannemen.
vandaar.
Maar ik houd de moed erin, de meeste sollicitaties worden beoordeeld door het uitzendbureau en probeer mijn netwerk wat uit te breiden.
Ja, eerlijk is eerlijk: solliciteren is voor de ouderen tegenwoordig erg lastig. Belangrijk is om positief te blijven en door te blijven gaan en alles er aan doen om jezelf interessant te houden voor de werkgever. Mocht je je nog niet hebben aangemeld voor de nieuwsbrief: jouw vragen komen hier ook aan bod.
Bedankt Remi, dit geeft de burger weer moed!!
Ik heb deze week 2 sollicitatiegesprekken en meer dan mijn best kan ik gewoon niet doen!!
Mooi verhaal, maar wat brengt. Na 265 sollicitatiebrieven, diverse sollicitatietrainingen gevolgd te hebben. CV laten restylen sta ik aan de afgrond van de bijstand en kan ik alles wat ik in al die jaren opgebouwd heb weer verliezen. Als je dan leest van er is ergens wel een plekje voor jou in deze wereld wordt zeker die bekende 2 vierkante meter op een kerkhof bedoelt want dat is het gevoel wat je krijgt als je altijd afgewezen wordt.;
Beste Jip, in een situatie die jij beschrijft is mentale ondersteuning, coaching of andere hulp nodig, als ik dat zo snel even kan zeggen op basis van je bericht. Als je al op gesprek mag komen lijkt het me niet gemakkelijk om met deze mindset de baan te bemachtigen.
Leuk om te lezen, Remi, dank je wel. Ik worstel niet met de afwijzing zelf. Wel met het gevoel na een gesprek dat ik niet lekker vond lopen. Doordat ik enthousiast was heb ik te weinig rust genomen in het gesprek. De uitslag is nog niet binnen maar ik heb mezelf al beoordeeld. Alhoewel ik deze patronen herken lukt het me niet altijd makkelijk daar uit te stappen. Ik ga nu weer enthousiast schrijven met jouw artikel als basis!
Goed evalueren: wat kon naar jouw idee beter, waarom, en wat vond achteraf de werkgever van jou. Alles samen zijn voor jou de ingrediënten om het beter te doen voor een volgende keer.
Schitterend verwoordt. Zo sta ik er zelf ook in. Gelukkig. Dank je wel!
“Schitterend”, wat een mooi woord is dat toch. Fijn Alex dat je het artikel goed ontvangt!
Geweldig stuk weer Remi,
Ik probeer dit de mensen ook te vertellen en vindt vooral de gedachte geweldig dat je moet denken wie zij wel niet zijn om jou te beoordelen en niet aan te nemen. Daarmee zijn zij niet slecht, maar hebben andere inzichten en vaak veel te veel vacatures en kandidaat gesprekken om tot een goed oordeel te komen. De mindf*ck dat we altijd beloond (in deze een baan) willen worden voor wat we doen zit in onze genen en al vanaf je geboorte krijg je plakplaatjes, stickers, medailles en diploma’s voor je prestaties.
Na een sollicitatiegesprek jezelf belonen met wat dan ook, voor wat je gedaan hebt, kan vaak werken. De afwijzing is even niet leuk maar hé, als ze je afwijzen dan beoordelen ze je niet goed en beloon je jezelf met de gedachte dat het maar goed is dat er een volgende keer komt en je daar wel een geweldige werkgever tegen gaat komen en geloof me dat gebeurt.
Overigens goed als je het echt niet meer ziet zitten en meer dan 100-150 sollicitaties hebt gedaan en / of met de sociale dienst in zicht om professionele hulp te zoeken, zoals Remi al eerder meldt.
Elmar, professionele hulp, of strategie veranderen.
Bedankt voor dit artikel. Precies wat ik nodig had. Gisteren een “afwijzing” gehad op een sollicitatie waarvan ik dacht dat ik (erg) goede kans maakte. Deze “afwijzing” kwam harder aan doordat ik deze baan heel graag wilde en dacht dat ik over alle kwaliteiten beschik die nodig zijn om de functie goed uit te voeren. (En dus ook dacht ik deze zo goed als in de pocket te hebben) Ook omdat ik soort gelijk werk in mijn vorige baan heb uitgevoerd. Nu ik terug kijk naar het gesprek en de redenen van afwijzing (totale reistijd 1,5 uur per dag en mogelijk verkeerd inschatten van intensiviteit van het werk), denk ik dat de mensen die bij de sollicitatie een reistijd van 45 minuten enkele reis te veel vinden terwijl ik vindt dat 45 minuten enkele reis nog goed te doen is. Ook denk ik dat ze waarschijnlijk indruk kregen dat ik meer moest leren dan dat ik in werkelijkheid al kan. Ik wist van mijzelf dat ik op bepaalde punten van de functie omschrijving nog dingen moest leren en daar ben ik waarschijnlijk te eerlijk/bescheiden in geweest. Maar ik heb op dat moment gegeven wat ik had. En wat ik niet moet vergeten is dat een sollicitatie een moment opname is en dat de keuze voor de “juiste” kandidaat wordt gemaakt op basis van indruk en gevoel van een ander.
Hi Marjon. Wat in het artikel wordt uitgelegd is de connectie tussen ‘pijn’ en de attachment (en verwachtingen) van de baan. Door minder verbonden te zijn met de baan, valt ook de pijn een stuk weg. Dit is in essentie allemaal ‘mindset’, maar heeft zijn effect op onze fysiologie. Wat we echter nooit weten, is dat wanneer je ‘anders’ (en volgens hun “goed”) had gereageerd op de vragen, je de baan wel had gekregen. Het belangrijkste is om zelf op en eerlijk te evalueren naar jezelf toe, en indien nodig te verbeteren voor een volgende keer. En dat lijk je prima te doen! Keep on going Marjon 🙂
Mooi geschreven Remi,
Er zijn vele mensen die dit zo ervaren.
Hier kan ik iets mee.
Bedankt voor het delen
wow, wat een mooie inzichten gaven dit artikel en dat terwijl ik net een vervelende afwijzing heb gehad. Mensen om mij heen zeggen precies de dingen die jij verteld en toch is het lastig om dit binnen te laten komen. Ik ga de komende maanden proberen meer naar deze inzichten te kijken en te omarmen wat ik wel heb. bedankt
Beste Ineke, ga er mee aan de slag! Laat niemand je enthousiasme en drive om een baan te bemachtigen van je af pakken!