...

De beste manier om met afwijzingen van sollicitaties om te gaan

door | okt 1, 2015 | Mindset | 26 reacties

Omgaan met afwijzingen – Mijn persoonlijke, zeer pijnlijke tegenslag

Je kent het ongetwijfeld wel. Je komt een vacature tegen en denkt “Yes, dit is hem!”. Een organisatie waar je echt voor wilt gaan en waarvoor jij je echt wilt inzetten.

Op internet kwam ik een dergelijke ‘perfecte’ vacature tegen: enorme doorgroeimogelijkheden, hoog aangeschreven bedrijf, goed salaris en goede secundaire arbeidsvoorwaarden. Een bedrijf waarbij je graag aangenomen wilt worden op basis van een goede brief.

Kortom, echt een ideaal bedrijf om als jonge professional te starten en door te groeien. Dat waren de beloftes die in de vacature stonden en waar ik razend enthousiast van werd…

Ik bereidde mij maximaal voor. Ik deed letterlijk alles wat ik in mijn mars had. Wat nogal grappig was aan deze sollicitatie, is dat ik nog voor het sollicitatiegesprek zelf werd uitgenodigd voor een netwerk-bbq.

En laten ze ‘zomaar’ mensen toe tot zo’n netwerk borrel, dacht ik? Vol met zelfvertrouwen ging ik naar de netwerk-bbq en ik merkte dat ik mijn best aan het doen was om me te profileren en daardoor nèt niet 100% mezelf was.

Met de allerbelangrijkste hoge piefjes daar kreeg ik net niet die ‘authentieke klik’ die ik wilde maken. Let op mijn bewoordingen: “Ik wilde een klik maken” (hierover later meer). Anyways, toch goed genoeg dacht ik. En toen kreeg ik een afwijzing per mail in mijn inbox. Nummertje zoveel.

Deze afwijzing kwam in dit geval wel echt als een bom binnenvallen. Ik had ook echt zoiets van, ik heb er letterlijk ALLES aan gedaan en dan lukt het nog niet.

Deze giga afwijzing was tegelijkertijd mijn troost… en mijn omslagpunt!

Ik luisterde nogmaals goed naar mijn eigen gedachte: “Ik heb er alles aan gedaan en dan nog lukt het nog niet.” Wacht eens even… Er alles voor hebben gedaan en dan nog lukt het niet… uhm, wat zou ik me dan nog druk maken? En er kwamen een hoop vragen op:

Wie ben ik om te verwachten dat ik wordt aangenomen, en wie ben ik om na een afwijzing de werkelijkheid aan te vechten
Waarom kan ik het niet mee eens zijn met een afwijzing?
Waarom kan ik dit zo moeilijk accepteren?

Ik was gefrustreerd omdat mijn verwachtingen niet waargemaakt werden. Er was een conflict tussen mijn innerlijke gewenste werkelijkheid en de ‘echte’ realiteit. Dit deed mij denken aan het volgende, zoals Tony Robbins het zo mooi zegt:

“Trade your expectations for appreciation. The moment you do, your whole world transforms.”
~ Anthony Robbins

En ik realiseerde mij het volgende:

De afwijzing vond vooral plaats in mijn eigen gedachten…

En toen realiseerde ik dat het probleem zich in MIJN GEDACHTEN bevond, en niet in de afwijzing zelf. Ik wees daarbij ook nog eens mijzelf af. Ik vond mijzelf “Niet goed genoeg“.

Het leven geeft je niet altijd precies datgene dat je wilt. En los hiervan, er zijn een hoop factoren, los van jou zelf, die jij niet kunt beïnvloeden en die er voor kunnen zorgen dat jij de gewenste baan NIET krijgt.

Everything you need will come to you at the perfect time

De grootste beperkende overtuiging die er bestaat. De denkfout die wij als sollicitanten bijna allemaal stelselmatig maken is de volgende:

De chronische ziekteverwekker: “Ik ben niet goed genoeg”

En deze overtuiging de stille sluipmoordenaar, heeft in de loop van de tijd allerlei slimme manieren gevonden om maar niet op heterdaad betrapt te worden.

Hij is in staat om verschillende maskers te dragen om zo onopvallend door te gaan. Enkele van deze maskertjes, in de context van solliciteren, zijn:

Ik heb te weinig ervaring
“Mijn leeftijd is te hoog
Mijn netwerk is niet goed en groot genoeg
Ik heb een bepaalde cursus niet gedaan
Mijn vooropleiding sluit niet goed aan”

Luister eens even goed. Ben je deze smoesjes niet eens een keer beu? Hoe lang wil jij je nog hiermee identificeren?

Zou je namelijk nog steeds kwaad en teleurgesteld zijn, als jij een absolute garantie zou hebben dat je een perfect, uniek, en mooi mens bent? En dat er helemaal niks met jou mankeert? En dat er helemaal niets mis is met jou?

Als je deze garantie hebt, zou jij je dan nog steeds zo veel aantrekken van een sollicitatie afwijzing? Een afwijzing die bovendien gedaan wordt op basis van je sollicitatiebescheiden of na een kort gesprekje.

Mensen die jou beoordelen en die jou eigenlijk niet eens kennen, of laat staan, mogen beoordelen? Waar hebben zij de certificaten die laten zien dat zij in staat zijn om mensen te beoordelen?

Zou je je dan nog iets van een afwijzing aantrekken? Ik zal je dit vertellen, en correct me if I am wrong:

Jij bent uniek: Er is er maar een van jou op deze hele wereld!!
Je ouders houden zo erg veel van jou en zouden je nooit voor wat dan ook willen inruilen!!
Je vrienden en naasten vinden het fijn om in jouw aanwezigheid te zijn!!
Jij bent een prachtig en mooi mens!!

Klopt dit? Wees gerust. Er is ergens een plekje voor jou. En dat is misschien niet bij het bedrijf dat jij nu op het oog hebt, maar dat wil niet zeggen dat er iets mis met jou is.

Alles komt op het juiste moment, maar soms voelt dat misschien even niet fijn, en dat is OK.

En toen dacht ik: Kom maar op!

“De confrontatie met mijn demonen”

Ik was klaar voor de confrontaties met al de demonen. Alle “Niet goed genoeg”-s in de jasjes van te oud, te jong, te lang te kort, te dik te dun, te veel werkervaring te weinig werkervaring, te intelligent, te veel ambitie, te weinig ambitie, juist te veel in huis zodat management dit als een bedreiging kan zien, te enthousiast, te zeer op de voorgrond, te zelfverzekerd, en noem het allemaal maar op.

Ik was er echt klaar voor. Bring it on! Ik dacht bij mijzelf, ‘mensen, na deze afwijzing heb ik mijn les geleerd’, en het maakt mij niet meer uit of ik aangenomen wordt of niet. Het maakte mij gewoon niet meer uit.

En het was echter niet de houding van “I don’t care”, vanuit desinteresse, lusteloosheid of levensmoeheid, maar meer vanuit een mindset van “Ik doe mijn pico-bello uiterste best tot in de puntjes, ik ben wie ik ben, en als dat niet goed genoeg is, OK, dan is dat zo”.

En toen ontstond er iets heel erg moois…

Ik was niet meer bang. Ik was niet meer zenuwachtig. Alsof ik herboren was. De macht lag niet meer bij de werkgever maar bij mijzelf. Ik kreeg te horen dat ik veel zelfvertrouwen had, en een hele relaxte en zelfverzekerde uitstraling en rust met mij mee nam.

En dat was omdat ik zelf de betekenis zelf had veranderd van “de sollicitatie-afwijzing”. Er kwam een eind aan al het lijden, met als aanleiding de zelfgemaakte verwachtingen over uitslagen van sollicitaties en wat mensen van mij zouden moeten vinden.

Mijn ‘nieuwe’ betekenis van ‘de afwijzing’

Het duurde even voordat de nieuwe betekenis begon in te zinken. Ik zou het nu samenvatten als het volgende:

Een afwijzing zegt erg weinig over jouw échte kwaliteiten; het is een stukje feedback over waar jij als uniek genie -wel of niet- passend aan de slag kunt (op dit moment, in deze omstandigheden en in deze specifieke situatie)

Ik wil jou de volgende vraag stellen:

Wil jij door het leven gaan als iemand die zijn/haar gemoedstoestand wilt laten beïnvloeden door afwijzingen?

Wat je dan doet, is het volgende:

Je geeft de andere persoon eigenlijk de controle (de touwtjes in handen) over jouw gemoedstoestand.

Dat doet mij denken aan een klein kindje dat om een ijsje vraagt. En als het dit niet krijgt, gaat het kindje huilen.

“Geef je me de baan, dan ben ik hartstikke blij.”
“Geef je me niet de baan, dan ben ik erg teleurgesteld.”

En als je dan toch nagaat dat we dit onbewust heel vaak doen. Anderen de macht geven. En dat komt omdat we niet genoeg zelfvertrouwen hebben.

We vertrouwen ons zelf niet sterk genoeg.

We laten ons zelfbeeld en geluk afhangen van wat anderen van ons vinden.

We zijn niet intern gevalideerd over onze kwaliteiten, talenten en kennis en vaardigheden.

Conclusie

De pijn van een afwijzing wordt veroorzaakt door ons eigen mentale denkproces. We krijgen vaak de indruk dat wanneer we worden afgewezen, dat er iets mis met ons is. Is dat wel echt zo? Weten we dit met 100% zekerheid? Is degene die de sollicitatie afneemt bevoegd om jou te kwalificeren als “geschikt” of “ongeschikt”, op basis van een brief, CV en een kort gesprek?

Zijn wij echt “niet goed genoeg”?
Waarom nemen wij dit klakkeloos aan?

Het heeft grotendeels met ons zelf te maken, hoe gehecht wij zijn aan een bepaalde baan. Hoe voel je je bijvoorbeeld als je gaat solliciteren voor een baan die je helemaal niet wilt, en dan afgewezen wordt? Voel je dan dezelfde pijn en verdriet?

Bedankt voor je aandacht. Ik sta open voor feedback en suggesties voor volgende artikelen. Plaats gerust een reactie.

 

Wil jij nou ook vol zelfvertrouwen het sollicitatiegesprek in gaan?

Ben je na het lezen van dit artikel er nog niet helemaal zeker of je over voldoende zelfvertrouwen bezit om goed met afwijzingen om te gaan? Wil jij zelf controle krijgen over de ‘impact’ die een afwijzing op jou heeft? En wil jij zelf die knop kunnen omzetten om letterlijk immuun te worden voor afwijzingen? Blijven afwijzingen uit het verleden jou maar achtervolgen en zie je na al die afwijzingen de toekomst niet rooskleurig in?

Bekijk hier de mogelijkheden voor persoonlijke sollicitatietraining

 

Shares
Share This
× Stuur ons een whatsapp
Secured By miniOrange